Natuurkalender juni 2016

natuurkalender juni 2016

Ver van tevoren voorspelde CTH Astrologh indertijd voor de maand juni 2016 prima weer, met dien verstande dat het wel wat natter zou gaan worden dan normaal. Het zou bovendien niet al te lang regenen. Die laatste voorspelling kwam niet helemaal uit of beter gezegd helemaal niet uit, want het is heel erg lang geleden dat de Dinkel in juni buiten haar oevers trad. En dat gebeurt niet als er zo nu en dan maar een enkel buitje valt. Nochtans waren er genoeg momenten om er bij droge en ideale weersomstandigheden op uit te trekken. Zoals u aan de opnames kunt zien, had de natuur ons weer veel te bieden. Veel fotomateriaal werd deze keer in “eigen omgeving geschoten”.
Ook deze maand hebben we de vogelfoto’s niet de overhand gegund. Nochtans hebben we ook nu weer een aantal bijzondere vogels kunnen “verschalken”. Wat dacht u van soorten als: hop, havik, steltkluut en appelvink (2 x), met daarnaast meer bekende soorten als: koolmees, putter, grasmus, roodborst en rietgors. In de categorie libellen, dag- en nachtvlinders, hebben we achtereenvolgens weten vast te leggen: kleine ijsvogelvlinder, ligusterpijlstaart, (de zeldzame) haagbeukmot, vetmot, zwart beertje en weidebeekjuffer (2 x). In de categorie flora zijn opnames gemaakt van Steen- of Zwolse anjer en schijnaardbei. De sessie wordt gecompleteerd met foto’s van scharlaken wasplaat (paddenstoel), groene rietcicade, haas, een onweersbui in wording en als afsluiting een mooie landschapsfoto van het Singraven. Voor de verandering ziet u deze keer fotomateriaal van maar liefst zeven “verenigingsfotografen”.

Vergeet vooral niet om ook een blik te werpen op de overige recente natuurfoto’s, die direct aan de natuurkalender gekoppeld zijn. Dan ziet u meteen hoe productief we de afgelopen maand wederom zijn geweest. Al onze foto’s kunt u vergroot bekijken door er simpelweg op te klikken. Wij wensen u als steeds veel kijk- en leesplezier toe.

Appelvink ~ man ~ 16-06-2016 omgeving Lochem foto Fons Wijering

We starten deze maandsessie met een 4-tal vogelsoorten, te beginnen met dit prachtige mannetje Appelvink (Coccothraustes coccothraustes). Deze vinkachtige met zijn gedrongen uiterlijk en warme kleuren, valt vooral op door zijn strenge blik. Dat is bij dit afgebeelde exemplaar heel goed te zien. Appelvinken krijg je niet zo gemakkelijk in beeld, omdat ze zich doorgaans hoog in de bomen in het gebladerte (net als wielewalen) ophouden. Het favoriete voedsel bestaat uit olierijke zaden van onder meer haagbeuk en veldesdoorn (de bekende helikoptertjes). De snavel van de appelvink is zo sterk dat deze zelfs in staat is om pitten van kersen en wilde pruimen te kraken. Dat willen wij als mens wel uit ons hoofd laten.

Appelvink ~ juveniele vogel ~18-06-2016 omgeving Lochem foto Fons Wijering

Het was een ‘lucky’ om deze keer ook een juveniele Appelvink (Coccothraustes coccothraustes) voor de lens te krijgen. Dat het een jong vrouwtje is, is goed te zien aan het vrij kleurloze verenkleed en de dunne dwarsstreepjes aan weerszijden van de buik. De ongedwongen zit op de tak van een larix met een mooie vage achtergrond maakt dat deze foto zo mogelijk nog mooier is dan de vorige. De opname is dan ook prima van kleur, scherpte en compositie; kortom een in onze ogen prachtplaat. Als je goed kijkt is zelfs te zien dat de kleur van de ogen anders is dan van een volwassen vogel.

Havik ~ juveniele vogel ~ 04-06-2016 omgeving Lochem foto Fons Wijering

Het fotograferen van appelvinken is al een kunst op zich, maar om een havik (zonder lokaas) op de gevoelige plaat te krijgen, is zo mogelijk nog “kunstiger”. Er zijn ruim twee jaar verstreken voordat deze dan wel een andere Havik (Accipiter gentilis) zich eindelijk liet “verschalken”. Niet dat ze er nooit waren, maar meestal uit zicht dan wel op afstand hoorbaar, vooral in de baltstijd. Ooit eerder kwam een volwassen vogel ontzettend dichtbij de schuilgelegenheid. Uit verstoringsoverwegingen is er toen geen enkele opname van gemaakt. Eenmaal geschrokken van een klikkende camera kan ervoor zorg dragen dat je het voor de toekomst wel kunt vergeten. In dit geval verscheen een juveniele vogel ten tonele. Dit is te zien aan de verticale, vlekvormige tekening op borst en buik. Bij volwassen vogels zou een horizontale “striping” te zien hebben moeten zijn. Wie weet lukt het na verloop van tijd om ook een volwassen vogel te portretteren, temeer omdat ze vrijwel nooit hun eigen territorium verlaten. Als er geen verstoring optreedt, blijven ze er tot het einde.

Hop Twente 22-06-2016 Twente foto Rinus Baayens

Misschien nog wel het beste kunststukje van de maand betrof het fotograferen van bijgaande Hop (Upupa epops) vanuit een laag standpunt en dat nog wel in de broedtijd in Twente! Nadat de waarneming voor een aantal ingewijden beschikbaar kwam, zag één der onzen al tijgerend kans om deze voor Twentse begrippen uiterst zeldzame gast op de gevoelige plaat vast te leggen. Dat de opname heel wat spierpijn opleverde en de nodige natte kleding, doet aan de opname niets af. Kortom: “Mooi doan”! In de 70’er jaren heeft de soort overigens in Twente gebroed en wel in het Molenven, te Saasveld. Men sprak toen over de “scheithop”; de Twentse benaming voor deze Zuideuropese soort met zijn mooie kuif. De laatste naam heeft de vogel te danken aan het feit dat de nestholte niet wordt schoongehouden, waardoor er op den duur een ondraaglijke stank uit het nest komt. Zelfs ijsvogels, die er ook wat van kunnen, komen bij die stank niet eens in de buurt. Dat noemen ze vogels, die anderen een poepie laten ruiken.

Steltkluut 08-06-2016 Oelemars Losser foto Rinus Baayens

Een andere dwaalgast, die zich deze maand eveneens in Twente vertoonde, was de Steltkluut (Himantopus himantopus). Deze luidruchtige en opvallende steltloper met z’n zwart-witte verenkleed, lange dunne snavel en extreem lange (rode) poten bleek qua determinatie niet al te moeilijk. Van steltkluten is bekend dat ze erg alert zijn en nogal snel opvliegen, hetgeen op bijgaande foto mooi in beeld is gebracht. Als gevolg van de opwarming van de aarde schuift dit ranke familielid van de kluut als broedvogel steeds noordelijker op. Z’n broedgebied bevindt zich (nu nog) vooral in Zuid Europa. De koptekening van steltkluten wil nogal eens variëren. Het is evenwel geen geslachtskenmerk. De vrouwtjes hebben wat bruinige tinten op rug en vleugels. Bij mannetjes is de kleur in – en inzwart. Het betrof in dit geval dus een vrouwtje.

Kleine ijsvogelvlinder 23-06-2016 Agelerbroek foto Wim Wijering

Tot zover de eerste serie vogelopnames. We maken nu een switch naar de vlinders en libellen. Als er in ons land geen kamperfoelie zou groeien, zouden we geen Kleine IJsvogelvlinders (Limenitis camilla) hebben. De rups leeft namelijk uitsluitend op de jonge behaarde blaadjes van deze geurende slingerplant. Bosranden en inhammen in loofbos met veel bloeiend braam vormt met name in de tweede helft van juni het domein van deze vlinder. Vooral rond vaderdag, mits het weer geen roet in het eten gooit, kunnen we deze fraaie soort hier weer bewonderen. Op de bewuste locatie telde samensteller dezes ten tijde tenminste 7 exemplaren. Twente is sowieso nog steeds een bolwerk voor deze soort. Doordat intussen meerdere leefgebieden zijn opgeknapt, zijn de overlevingskansen ook elders in ons land sterk verbeterd.

Weidebeekjufer ~ man ~ 05-06-2016 Omleidingskanaal Lutterzand foto Leo Wijering

Minstens zo mooi als de kleine ijsvogelvlinder is het mannetje van de Weidebeekjuffer (Calopteryx splendens), getooid in een metaalglanzend blauw pakje, compleet met donkere bandering in de vleugels. Het zijn behoorlijk goede vliegers en kunnen tijdens zwerftochten ver van het water worden aangetroffen. Ze komen gelukkig nog vrij algemeen in ons land voor. Het is een goede indicator voor schoon water. Met hun prachtige vlucht boven het water en de schitterende kleuren weten ze veel mensen, vooral natuurfotografen, te bekoren.

Weidebeekjuffer ~ vrouw ~ 05-06-2016 Omleidingskanaal Lutterzand foto Leo Wijering

De vrouwtjes van de Weidebeekjuffer (Calopteryx splendens) missen de bandering in de vleugels en hebben geen blauw, maar een groen metaalglanzend lichaam en dito vleugels. Het geslachtsverschil is op beide foto´s goed te zien. Het vrouwtje van de weidebeekjuffer lijkt overigens heel erg veel op het vrouwtje van de bosbeekjuffer, die evenwel veel zeldzamer is in ons land. Door het verdwijnen van het biotoop is de laatste soort sterk in aantal achteruit gegaan en bevindt zich in de gevarenzone.

Ligusterpijlstaart 19-06-2016 Deurningen foto Frank Hesselink

In de kalendermaand juni hebben we deze keer ook een aantal bijzondere nachtvlindersoorten weten vast te leggen. Wat te denken van deze fraaie Ligusterpijlstaart (Sphinx ligustri), waarvan er zomaar ineens in de tuin van de fotograaf enkele exemplaren werden aangetroffen. Deze vrij grote pijlstaart komt wijdverbreid in ons land voor, maar in betrekkelijk kleine aantallen. Erg vaak krijg je ze overigens niet te zien; dat is nu eenmaal inherent aan nachtactieve soorten. De rupsen hebben onder meer sering, sneeuwbes en - niet vreemd - liguster als voedselplant.

Haagbeukmot ~ zeldzaam ~ 04-06-2016 tijdens vlindernacht Aboretum de Lutte foto Rinus Baayens

Elk jaar vindt de Nationale Nachtvlindernacht (NNN) plaats. Overal in het land wordt dan naar nachtvlinders gekeken. De resultaten worden doorgegeven aan de Vlinderstichting. Ook in onze omgeving doen hier heel wat geïnteresseerden aan mee. Tijdens deze nacht (04 juni 2016) kon ook deze zeldzame Haagbeukmot (Agrotera nemoralis) met behulp van een lichtval worden “gevangen”. Deze vrij kleine nachtvlinder behoort tot de zogeheten grasmotten. Het zal u niet vreemd in de oren klinken dat als waardplant haagbeuk bij deze nachtvlinder vermeld staat. De soort wordt echter ook wel gemeld van berk en kastanje. Tot dusverre was de haagbeukmot alleen maar bekend uit Zuid Limburg; nu dus ook uit Twente.

Zwart beertje 06-06-2016 Samerrott Duitsland foto Laurents ten Voorde

Er zijn veel meer nacht- dan dagvlinders. Alleen al uit Nederland zijn meer dan 2000 soorten bekend. Circa 1300 soorten hiervan behoren tot de zogeheten microvlinders. De overige 700 behoren tot de grote(re) nachtvlinders, ook wel aangeduid als macrovlinders. Wel niet erg groot, maar wel tot de laatste categorie behorend, is het Zwart beertje (Atolmis rubricollis). Het is het enige beertje met effen zwarte vleugels en een roodachtige kraag. De onderzijde is geelbruin van kleur, zoals mooi op de foto te zien is. Dit leuke motje vliegt vooral in juni en juli en wordt geregeld overdag zonnend aangetroffen op bloemen en bladeren.

Vetmot of Pinguinlichtmot 18-06-2016 Nijstad Weerselo foto Wim Wijering

Nachtvlinders hebben de meest bijzondere namen. Wat dacht u bijvoorbeeld van: dienares, rozenblaadje, draak, herculesje, kroonvogeltje, hulstblad en zelfs hyena. In dat rijtje zou ook de Vetmot of Pinguinlichtmot (Aglossa pinguinalis) evenmin misstaan. Het is sowieso een bijzondere nachtvlinder. Wetenschappers hebben namelijk aangetoond dat vetmotten het meest gevoelige oor hebben van alle dieren. Ze hebben een gehoor ontwikkeld met extreem hoge geluidsfrequenties en communiceren ook als zodanig. Waarschijnlijk doen ze dit om te ontkomen aan hun grootste vijand, de vleermuis. Bijzonder is ook dat deze nachtvlinders als ze in rust zijn, de antennes op de vleugels leggen en niet eronder, zoals bij andere nachtvlinders. Dit is op de foto goed te zien.

Scharlaken wasplaat 19-06-2016 Lemselermaten Weerselo foto Selva Wilbewrs - Wijering

De maand juni is niet bepaald een paddenstoelenmaand, maar dat wil niet zeggen dat ze er dan niet zijn. Met de vele regen van de laatste tijd is de grond op veel plaatsen erg drassig en dat leverde tussen het mos en de orchissen deze - al enigszins - opgekrulde Scharlaken wasplaat (Hygrocybe conica) op. Deze helder rode paddenstoel is vrij zeldzaam in ons land. Je moet ze vooral langs de kust zoeken in de duinen. In dit geval zaten er meerdere exemplaren in onze eigen woonomgeving. De scharlaken wasplaat kan absoluut niet tegen bemesting en is om die reden op heel veel plekken verdwenen. De steel is bovenaan rood, dat naar onder toe overgaat in geel, hetgeen op de foto evenwel niet (goed) te zien is.

Zwolse anjer 07-06-2016 Enschede foto Rinus Baayens

Ook de Steenanjer of Zwolse anjer (Dianthus deltoides) houdt niet van een bemeste omgeving. Ze staan dan ook het liefst op een zandige schrale bodem, bij voorkeur op een zonnige en warme plek. Je ziet ze in ons land veel minder op stenige plekken, wat je aan de hand van de naamgeving wellicht zou verwachten. Dat komt evenwel omdat het van origine een rotsplantje is. Ten onrechte wordt deze soort ook wel als Heideanjer aangeduid. Dat kan hooguit te maken hebben met de roze kleur van de fraaie bloemen, want tussen de heide kun je zoeken tot je een ons weegt.

Schijnaardbei ~ vrucht ~ 23-06-2016 Arboretum de Lutte foto Wim Wijering

De naam Schijnaardbei (Potentilla indica) is bij deze close-up goed gekozen. De vruchten hebben inderdaad nogal wat weg van een gewone aardbei en ook de bladvorm heeft veel overeenkomsten. In tegenstelling tot de ons bekende aardbei produceert deze soort gele bloempjes en is nauw verwant aan het vijfvingerkruid (Potentilla reptans). Ook de laatste soort heeft gele bloempjes, maar heeft vijf blaadjes op een steeltje en de schijnaardbei slechts drie. De schijnaardbei is allesbehalve een zonaanbidder. Je moet ze vooral zoeken op beschaduwde plekken, onder struiken, heggen e.d. Het is van origine geen inheemse soort en heeft een Aziatische oorsprong. Als sierplant is de soort indertijd in Amerika, Afrika en Europa ingevoerd.

Groene rietcicade 22-06-2016 Arboretum de Lutte foto Wim Wijering _MG_7982

De groene rietcicade (Cicadella viridis) doet op deze foto zijn naam geen eer aan, maar dat komt de opname wel ten goede. Dit kleine insect is heel algemeen, maar zal maar door weinig mensen als zodanig worden opgemerkt. Zoals dat zo mooi heet moet je daarvoor dicht met de neus aan de grond en dat doen er niet al teveel. Ze vallen op vanwege hun springgedrag. Wat dat betreft hebben ze wel wat weg van sprinkhanen. Het voedsel bestaat uit plantensappen die vooral worden opgezogen uit grassen. Het is een van de weinige insecten waarbij de mannetjes en vrouwtjes een andere kleur hebben. Vrouwtjes hebben grasgroene dekvleugels, die van mannetjes zijn blauwgroen tot blauwzwart. We zijn geneigd om dit exemplaar een mannelijke status te verlenen.

Haas ~ in een groen groen knollenland ~ 19-06-2016 omgeving Erica foto Leo Wijering

Kent u het kinderliedje van vroeger nog, wat begon met: “In een groen, groen knollenland, zaten twee haasjes heel parmant”. Daar moesten we onmiddellijk aan denken toen deze Haas (Lepus europaeus) met “gestrekte oren” werd vereeuwigd in een dergelijke omgeving. Het tweede haasje was er weliswaar niet, maar dat doet niets af aan de jeugdherinneringen. In tegenstelling tot het afgebeelde exemplaar houden hazen zich normaliter schuil in een hazenleger . Alhoewel ze zeker nog niet zeldzaam zijn in ons land, is er wel degelijk sprake van een behoorlijke achteruitgang. Net als bij weidevogels heeft de intensivering in de landbouw de afgelopen decennia de soort geen goed gedaan. Hazen houden nu eenmaal graag van een kruidenrijke omgeving en veelzijdig voedsel.

Kneu ~ man ~ 21-06-2016 Bargerveen foto Leo Wijering

Terug nu naar onze gevleugelde vrienden, de vogels. De mannetjes van de kneu zijn in de broedtijd goed herkenbaar aan de karmijnrode tinten op zowel borst als kop. Dit komt op de foto goed tot zijn recht. Buiten de broedtijd is het mannetje (zonder of met weinig rood) ook goed van het vrouwtje te onderscheiden. Het vrouwtje heeft namelijk veel meer strepen op de borst dan het mannetje. Bovendien “kwinkeleren” de mannetjes heel veel. Bij het vrouwtje blijft het alleen bij een herhaald “knut, knut” waar de soort zijn naam aan te danken heeft. Kneutjes zijn erg sociaal en trekken veel in groepjes met elkaar op.

Grasmus ~ met rups ~17-06-2016 Grote Rietplas Emmen foto Leo Wijering

Uit wetenschappelijke namen van vogels valt veel af te leiden. Neem nou deze Grasmus (Silvia communis). Het woord silvia staat voor bos en communis betekent zo iets als overal voorkomend. Kortom; een vogel die overal voorkomt waar maar (een beetje) bos aanwezig is. Toch moet je ‘m zeker niet diep in het bos zoeken, maar meer aan de rand met flink wat (doornige) struiken. De zang is allesbehalve bijzonder en klinkt krassend. Wat dat betreft had d ‘ie beter krasmus kunnen heten, omdat ze in het gras ook helemaal niet thuis horen. Maar om nou opnieuw een soort van naam te doen veranderen . . . . . Op de foto ziet u een grasmus met een zwarte rups in de snavel. Zo te zien is dat de rups van een dagpauwoog, dus helaas straks een mooie vlinder minder.

Rietgors ~ vrouw met voer ~ 24-06-2016 omgeving Erica foto Leo Wijering

Niet alleen werd dit keer een grasmus met voer in de snavel gefotografeerd, maar ook deze Rietgors (Emberiza schoeniclus). Dit vrouwtje heeft zelfs meerdere rupsen voor haar jongen verzameld. Het biotoop waarin de rietgors zich ophoudt is duidelijk anders dan voorgaande soort. Deze gorzensoort kun je vinden in rietkragen en moerasgedeeltes; in ieder geval altijd dicht bij water en overal waar maar riet te vinden is. In dit geval zit de vogel op een oude lisdodde te wachten tot de kust weer vrij is. Dat heeft gelukkig voor het beestje maar kort geduurd.

Putter ~ juveniele vogel ~12-06-2016 omgeving Lochem foto Fons Wijering

Daar waar de ene soort zijn jongen nog aan het voeren is, heeft de ander al uitgevlogen jongen, die zichzelf prima weten te redden. Dat was onder meer het geval bij deze afgebeelde juveniele Putter (Carduelis carduelis). Putters zijn voor hun voedsel vooral afhankelijk van distels en paardenbloemen. Laten staan dus! Daar is deze prachtige soort toch grotendeels van afhankelijk. We zien gelukkig op steeds meer plekken putters; een teken aan de wand dat ze zich in ons land goed weten te handhaven. Tijdens het verblijf in het nest en ook kort daarna worden de jongen door de oudervogels overigens ook gevoerd met insecten. Deze zijn noodzakelijk voor de opgroeifase (belangrijke eiwitten). Zoals op de foto te zien moet het merendeel van het fraaie kleurenpalet in het verenkleed bij dit exemplaar nog ontstaan.

Roodborst 12-06-2016 omgeving Lochem foto Fons Wijering

De laatste twee vogelsoorten uit deze sessie komen in ons land weliswaar algemeen voor, maar kwamen door hun uiterlijk of situatie toch in aanmerking voor plaatsing. De eerste vogel, die we voor u in de aanbieding hebben is deze Roodborst (Erithacus rubecula), die er naar menselijke maatstaven nogal een hooghartige houding op na houdt. Zeg nou zelf. Het kan zijn dat dit exemplaar voor de 2e keer aan een broedsel is begonnen. Dat gebeurt met enige regelmaat bij vogels die een vroeg eerste legsel hebben. Het komt daarbij nogal eens voor dat het wijfje alweer op nieuwe eieren zit, terwijl het mannetje zich nog bekommert om de jonge vogels uit het eerste broedsel, die net aan uitvliegen toe zijn. Leuk om te weten, toch!

Koolmees ~ jonkie net uitgevlogen ~ 12-06-2016 Nijstad Weerselo foto Wim Wijering

De tweede soort is een jonge Koolmees (Parus major), die zojuist het veilige nestkastje in de tuin heeft verlaten om zich in de boze buitenwereld een plaatsje te veroveren. Dat valt voor deze kleine hummels niet mee, want katten, eksters en gaaien houden al dagen de situatie in de gaten en liggen op de loer. De eerste dagen zijn voor jonge vogels dan ook cruciaal. Als die eenmaal voorbij zijn, leren ze beter te vliegen, de gevaren te herkennen, zelf voedsel zoeken etc. Slechts 10 procent van de jonge mezen overleeft het eerste jaar. Het is daarom maar goed dat koolmezen veel eieren produceren. Een nest kan wel 15 eieren bevatten, waarvan er meestal maar 6 tot 8 uitkomen.

Onweersbui 12-06-2016 Oelermars Losser foto Rinus Baayens

De vogelkijkhut bij de Oelemars te Losser wordt door veel natuurfotografen intensief bezocht. Dat komt vooral omdat er geregeld mooie opnames gemaakt kunnen worden van allerlei vogels, die komen foerageren of rusten op het eilandje voor de hut. Niet zelden is het uren wachten op interessante momenten en leuke soorten. Lang niet altijd is het evenwel prijs en dat is maar goed ook, want dan zou de aardigheid, maar vooral de spanning er al gauw af zijn. Als je dan van ver dreigende onweerswolken ziet aankomen, kun je twee dingen doen. Of zo snel mogelijk maken dat je vertrekt of gewoon de onweer over je heen laten komen en er een aantal alleraardigste plaatjes aan over houden. De keuze ziet u hier.

Landgoed Singraven 01-06-2016 Denekamp foto Laurents ten Voorde

Nu we met de onweer toch een iets andere fotografieweg zijn ingeslagen, leek het ons ook leuk om u tot slot een landschapsfoto voor te schotelen van het landgoed Singraven met daarop de gelijknamige havezate. Het landgoed ligt in een mooie omgeving, terwijl het riviertje de Dinkel zich om Huize Singrave heen kronkelt, alhoewel dit laatste op de foto niet te zien is. Rechts naast het prachtige gebouw ziet u in de verte een ooievaarsnest, waar in mei nog 3 jonge ooievaars uit het ei zijn gekropen. In de nabijheid bevindt zich ook een grote blauwe reigerkolonie. Met dit pareltje in Noordoost Twente besluiten we deze keer de natuurkalender.

Resteert een lang geleden gedane voorspelling van “CHTA Astrologh” dat juli 2016 een heerlijk warme zomermaand gaat worden; de tweede helft zelfs nog warmer dan de eerste. We zijn heel benieuwd of deze voorspelling zal worden bewaarheid.

Auteur: Wim Wijering

Foto’s: Leo, Fons en Wim Wijering, Laurents ten Voorde, Rinus Baayens, Frank Hesselink en Selva Wilbers – Wijering.

Uiteraard hebben we in deze maand nog veel meer foto’s gemaakt, dan we in deze natuurkalender hebben weergegeven. Wij willen u deze opnames niet onthouden, omdat hier ook veel mooi materiaal bij zit. Oordeelt u echter zelf door hier te klikken. De foto’s kunt u vergroten, net als bij de natuurkalender, door er op te klikken.