Natuurkalender februari 2016

natuurkalender februari 2016

Ook februari 2016 gaat beslist niet als wintermaand de boeken in. Het heeft dan wel verschillende dagen gevroren, maar het was toch vooral een kwakkelmaand. Er viel heel veel regen en veel wateren traden dan ook buiten hun oevers. Druilerige dagen wisselden zich echter af met meerdere zonnige “winterse” dagen, zodat we er toch nog geregeld op uit konden trekken. Niet dat we alleen maar “mooi weerfotografen” zijn, maar aantrekkelijke weersomstandigheden dragen doorgaans wel bij aan een betere kwaliteit van de foto’s. Ook in deze kalendersessie heeft dat weer geresulteerd in verschillende mooie fotomomenten, waar we u graag van mee willen laten genieten.

Omdat we onze vogelpassie niet onder stoelen of banken steken, zult u in deze kalendermaand ook weer veel vogelfoto’s aantreffen. In alfabetische volgorde zijn het dit keer: boomklever, fuut, geelgors, grote bonte specht, grote Canadese gans, grote zaagbek, holenduif, knobbelzwaan, kokmeeuw, kuifmees, meerkoet, raaf, ransuil, roerdomp, roodborst, vink, watersnip, wilde zwaan en witgat. In de categorie zoogdieren passeren haas (2 x), steenmarter en rosse woelmuis de revue. Verder hebben we opnames gemaakt van (kopjes)bekermos, (klontjes)trilzwam, sneeuwklokje en perentak (nachtvlindersoort). Wij wensen u als steeds veel kijk- en leesplezier toe en verwijzen u graag naar de eerstvolgende natuurfoto’s, die u medio maart in de rubriek “Recente Foto’s” van ons mag verwachten.

Haas ~plat liggend ~ 07-02-2016 Weerselo foto Wim Wijering

Kent u dit kinderliedje nog: “Heer langoor zou op reis gaan” wat eindigt op: “en zijn broekje scheurde stuk”? Nou wij anders wel, want dat is vroeger talloze keren gezongen met de kinderen. Eén van hen zong het hele liedje feilloos mee, maar eindigde steevast met: “en zijn broekje scheurde kapot”. Dit tot grote hilariteit van ieder die het horen wilde. Als we het over heer langoor hebben, hebben we het natuurlijk over de Haas (Lepus europaeus) met zijn langwerpige lichaam, lange oren en zijn lange achterpoten. En uitgerekend daar is op deze foto nu net helemaal niets van te zien. Hazen liggen namelijk heel vaak plat tegen de grond, de poten ingetrokken en met de oren stijf tegen het lichaam. Ze kijken je dan met grote ogen aan en vertrouwen helemaal op hun schutkleur.

Hazen ~op vrijersvoet ~ 03-02-2016 Punthuizen de Lutte foto Leo Wijering

Nu we toch met een muzikale start zijn begonnen: Wat dacht u van deze foto, die we de titel “Love is in the air”, ooit eens bezongen door John Paul Young, hebben meegegeven. Februari is bij uitstek de maand waarin je “rammelende“ Hazen (Lepus europaeus) kunt tegenkomen. De oerdriften spelen dan weer in alle hevigheid op. Van dit stelletje amoureuze hazen kon dan ook een hele actieserie worden gemaakt, met als eindresultaat de paring. Hazen gaan bij het liefdesspel zo in elkaar op dat ze totaal geen oog meer hebben voor de omgeving. In de paartijd kunnen hazen echter ook hevig met elkaar vechten, waarbij ze als boksers tegenover elkaar staan en flinke klappen uitdelen. Het is van hen bekend dat ze per jaar wel vier nesten met jongen kunnen grootbrengen. Met de Pasen in zicht leek ons dit een aardig begin van de februarisessie.

Geelgors ~man ~ 25-02-2016 Beuningerachterveld foto Leo Wijering

Als u het begin van de vijfde symfonie van Beethoven kent, kent u ongetwijfeld ook de zang van de Geelgors (Emberiza citrinella). Toeval is dit niet, want Beethoven heeft zich ooit eens laten inspireren door deze mooie geelbruine gorzensoort. Zoals zoveel akkervogels kan ook de geelgors best een steuntje in de rug gebruiken. In Salland experimenteren ze met kuilvoerbulten en sleufsilo’s. Op de aangebrachte aarde worden granen en andere voedzame planten ingezaaid. Dit soort plekjes zijn heden ten dage erg waardevol, niet alleen voor vogels, maar ook voor insecten. Geelgorzen, groenlingen, vinken en zelfs patrijzen maken hier maar wat graag gebruik van. Ook de foto van deze fraaie geelgorsman is gemaakt in de nabijheid van een dergelijke kuilvoerhoop.

Vink ~ vrouw ~ 13-02-2016 ~ Haaksbergerveen foto Laurents ten Voorde

We kennen allemaal de blinde vink als slagersartikel, maar vele jaren geleden werden Vinken (Fringilla coelebs) daadwerkelijk blind gemaakt. Dit gebeurde met een hete naald om ze in een kooitje beter te laten zingen. Een barbaarse methode, waarvan we gelukkig al lang geleden afstand hebben genomen. De meest opvallende kenmerken van een vink zijn de twee witte vleugelstrepen. Dit geldt voor zowel het mannetje als het vrouwtje. Zoals bij veel vogelsoorten zijn de mannetjes veel fraaier gekleurd dan de vrouwtjes. Het afgebeelde wijfje scharrelt, net als de geelgors, maar wat graag in de winter rond bij kuilvoerresten. Ze zijn overigens ook dol op beukennootjes, net als kepen. Wist u trouwens dat vinken, evenals kauwtjes, paartjes vormen voor het leven?

Boomklever 16-02-2016 omgeving Lochem foto Fons Wijering

Na lange tijd hebben we eindelijk ook weer eens een Boomklever (Sitta europaea) op de gevoelige plaat kunnen vastleggen en dat nog wel in een toefje sneeuw, iets waarvan we in februari maar weinig hebben gezien. Als er geen water in de buurt is, happen boomklevers, net als veel andere vogels in de sneeuw om hun dorst te lessen. Sneeuw is in de wintermaanden dan ook een meer dan welkome waterbron voor vogels. Sterker nog: Water is ook voor dieren, net als voor ons mensen, minstens zo belangrijk als voedsel. Op de foto is mooi de brede zwarte oogstreep van de boomklever te zien, samen met de lichte wangen en keel.

Kuifmezen 26-02-2016 omgeving Lochem foto Fons Wijering

Zonder een oordeel te willen vellen over de overige foto’s, is dit misschien wel de mooiste opname van februari. Niet alleen zijn beide vogels haarscherp “gekiekt”, maar lijken deze twee Kuifmezen (Lophophanes cristatus) ook nog eens op een Siamese tweeling. Bovendien draagt de achtergrondkleur ertoe bij dat de compositie ons inziens perfect is. Kortom; een meer dan fraaie foto. Kuifmezen zijn grappige vogels om te zien met hun mooie kuifje, die enigszins driehoekig van vorm is. Hun zang is heel kenmerkend met enkele rollertjes erin. Niet zelden sluiten ze zich als het koud wordt aan bij andere mezen.

Roodborst 17-02-2016 omgeving Lochem foto Fons Wijering

Een Roodborst (Erithacus rubecula) is en blijft nu eenmaal een dankbaar onderwerp. Het is door hun geringe schuwheid dan wel geen moeilijke soort om te portretteren, maar juist dan zoek je naar aparte omstandigheden. De gouden gloed van de late zon, het lichtje in het oog en de vogel, die net uit een boomstronk tevoorschijn komt, maken ook deze foto tot een bijzondere opname en verdient beslist ook een hoog waarderingscijfer. Is het u trouwens bekend dat veel van onze roodborsten ’s winters hun verblijf hebben in Frankrijk en Spanje?

Grote bonte specht ~ 13-02-2016 ~ Haaksbergerveen ~ foto Laurents ten Voorde

Deze Grote bonte specht (Dendrocopos major) schijnt een beetje de weg kwijt te zijn. Het is namelijk toch vooral een soort, die je vrijwel steeds al hakkend in bomen zult tegenkomen. Het is met recht dan ook een soort, die je in het bos moet zoeken en niet in het maïs, zoals in de onderhavige situatie. Deze vooraanzichtfoto toont echter wel mooi de rode onderbuik en de markante staart. Deze is stevig en wordt tijdens het klimmen als ondersteuning gebruikt. Kenmerkend is de golvende vlucht van de grote bonte specht. Spechten hebben je vaak al snel in de smiezen. Dan verschuilen ze zich achter de stam om zo nu en dan alleen de kop te laten zien om te controleren of de kust veilig is.

Fuut 26-02-2016 Kanaal Almelo Nordhorn Agelo foto Wim Wijering

De Fuut (Podiceps cristata) is, zoals op de foto te zien, wat meer op zijn plaats. Water en riet maken immers voor een belangrijk deel uit van zijn leefgebied. De eerste exemplaren dobberden half februari alweer op het Kanaal Almelo Nordhorn. Een deel van de Nederlandse futenpopulatie trekt in de winter weg naar Frankrijk en naar Zwitserland. Het merendeel zoekt evenwel de grotere wateren op, zoals het IJssel- en het Grevelingenmeer. Ook kun je in de winter op zee , maar wel dichtbij de kust menige fuut aantreffen. Futen vliegen niet graag en duiken het liefst onder water. Ze kunnen dat behoorlijk lang vol houden. Deze vrijwel staartloze watervogel staat bekend om zijn prachtige baltsgedrag.

Meerkoeten ~ bezig met een schaatswedstrijd ~ 16-02-2016 Kanaal Almelo Nordhorn Agelo foto Wim Wijering

Ook deze foto is vervaardigd op het Kanaal Almelo Nordhorn, maar wel toen deze er nog bevroren bij lag. Het was een koddig gezicht om te zien hoe de Meerkoeten (Fulica atra) zich al glijdend en fladderend over het ijs verplaatsten. Het leek op enig moment wel een schaatswedstrijd! Als ondertiteling zou bovendien de context bij de foto: “Meerkoeten wagen zich op glad ijs” niet hebben misstaan. Even later sloot het reislustige gezelschap zich aan bij soortgenoten, die hun heil hadden gezocht in een wak. Over wakken gesproken: Groepen watervogels, zijn gezamenlijk in staat om nog lang het water open te houden, als het tenminste niet al te hard en niet al te lang vriest.

Knobbelzwaan ~foeragerend op ijs ~16-02-2016 Kanaal Almelo Nordhorn foto Wim Wijering

Met de nodige interesse heeft schrijver dezes ook een poos gekeken naar de verrichtingen van deze foeragerende Knobbelzwaan (Cygnus olor). Van oorsprong zijn deze grote watervogels inheems in Oost-Europa. Vanwege hun sierlijke uiterlijk (en zelfs om hun vlees) zijn deze zware vogels indertijd in heel veel landen, zoals ook bij ons, ingevoerd. Met een drukgewicht van 12 – 15 kg bezweek stukje voor beetje de dunne ijsvloer als het beest zich ook maar enigszins verplaatste. Daardoor kwam er een laagje water op het ijs te staan en zakten de poten deels door het ijs. Onderwijl hapte de vogel om zich heen om zich te voeden met het eendenkroos op het water en in het ijs. Het moet gezegd dat ‘m dat uitstekend afging.

Wilde zwanen ~ tijdens valentijnsdag ~ 06-02-2016 omgeving Geesbrug Drenthe foto Leo Wijering

Geloof het of geloof het niet, maar deze foto van Wilde zwanen (Cygnus cygnus), die samen met hun hals en kop een hartvorm hebben gecreëerd, is gemaakt op. . . . . . jawel: Valentijnsdag! Is dat toeval of is het dat niet. Het is een bekend gegeven dat zwanen elkaar eeuwige trouw beloven. Ze vormen dan ook een paar voor het leven. Toch schijnt dat in 6 % van de gevallen niet op te gaan. Bovendien wil één op de drie mannetjes wel eens “Onder n’n draod hen vretten”, zoals ze dat in Twente zo treffend zeggen. Onderzoek heeft uitgewezen dat er ook homoseksuele koppeltjes bestaan. Deze homozwanen zijn niet bepaald lieverdjes. Ze verjagen soortgenoten, stelen hun nesten en willen ook nog wel eens de eieren van een vrouwtje vernielen.

Grote zaagbek ~man ~ 07-02-2016 Kanaal Almelo Nordhorn Agelo foto Wim Wijering

Net als de wilde zwaan is ook de Grote zaagbek (Mergus merganser) bij ons een wintergast. Deze eendensoort met zijn typische snavelvorm komen we hier het meest tegen tussen november en maart. Hun aanwezigheid wordt echter sterk bepaald door het winterweer. Toch zien we ze steeds minder vaak, omdat ze in de wintertijd blijven hangen in het Oostzeegebied. Dit als gevolg van de zachtere winters van de laatste jaren. In de vogelaarswereld wordt hij ook wel eens betiteld als “Boterbuikje”. Deze benaming dankt deze fraaie soort aan de boterkleurige zijkanten van het lichaam, hetgeen op de foto mooi te zien is. Grote zaagbekken broeden in het noorden van Scandinavië en Rusland.

Grote canadese ganzen 06-02-2016 Grote Rietplas Emmen foto Leo Wijering

Van vinken, mezen, en roodborstjes is het bekend dat ze nogal nieuwsgierig van aard zijn. Naar onze mening kunnen tot deze categorie thans ook de Grote Canadese ganzen (Branta canadensis) worden gerekend. Kijk maar eens naar dit stelletje ganzen dat nieuwsgierig aan het loeren is wat er allemaal op het water gebeurt. Van de fotograaf hadden ze überhaupt geen weet. Kortom; wie bespiedt nou wie? Canadaganzen, zoals ze ook wel worden genoemd, komen van oorsprong uit het noorden van de Verenigde Staten en Canada. Omdat ze in Europa zijn uitgezet, hebben ze zich gaandeweg ook hier gevestigd. Het zijn dus in feite exoten. In de koude periode zijn er naast de eigen broedvogels ook overwinterende Canadaganzen uit Scandinavië bij ons te gast.

Kokmeeuw ~ in de vlucht ~19-02-2016 omgeving Markelo foto Fons Wijering

Hoe langer je fotografeert hoe vaker je plotseling zaken opvallen, waar je eigenlijk nooit echt op gelet hebt. Zo verging het althans één der onzen, die een foto maakte van een Kokmeeuw (Croicocephalus ridibundus) in de vlucht. Bij het bekijken van de foto op de PC viel het hem nu eigenlijk pas op dat er bij deze vogel geen poten te zien waren. Het leek wel een pootloze meeuw. De realiteit is dat heel veel vogels hun poten intrekken tijdens het vliegen, zoals een vliegtuig het landingsgestel intrekt. De poten worden dan onder de staartveren gebracht en zijn dan niet (meer) zichtbaar. Over niet al te lange tijd ondergaat de kokmeeuw nog een gedaanteverwisseling. De “koptelefoon” maakt dan namelijk plaats voor een chocoladekleurige kap.

Kopjesbekermos ~ waarschijnlijk ~ 23-02-2016 Puntbeek Beuningerachterveld foto Rinus Baayens

Tijd nu voor wat anders dan vogels. Bijgaand een opname van Bekermos. Daarbij denk je in eerste instantie wellicht aan een mossoort, oftewel een plantje, maar dat is niet zo. Het is enigszins verwarring stichtend, omdat het een korstmos is, oftewel een samenlevingsvorm van een wier met een schimmel. Beker- of bekertjesmos behoort tot de zogeheten Cladonia-groep, waarvan maar liefst 350 soorten bestaan. Hiervan komen er ongeveer 50 voor in ons land. De korstmos op de foto is niet veel groter dan 7 mm. Waarschijnlijk betreft het Kopjesbekermos (Cladonia fimbriata), maar hiervan zijn we niet geheel zeker. Deze kortsmossoort is één van de meest voorkomende soorten in ons land.

Perentak 23-02-2016 Puntbeeek Beuningerachterveld foto Rinus Baayens

Enigszins verwarrend is ook de naam Perentak (Phigalia pilosaria), althans voor een nachtvlinder. Bij een dergelijke benaming verwacht je eerder iets met fruitbomen. Aan de vele nachtvlinders, die ons land rijk is, zijn wel meer bijzondere namen toegedicht, zoals de aangebrande spanner, het zwart beertje, de schilddrager, het schaapje, de witte tijger, het boterbloempje, de roomvlek en het roesje. In tegenstelling tot wat je bij z’n naam zou verwachten tref je de perentak vooral aan en op eik. Het is een soort, die al heel vroeg vliegt, soms al in januari. November en decemberwaarnemingen komen echter ook voor.

Trilzwam ~ beijsd ~ 23-02-2016 Puntbeek Beuningerachterveld foto Rinus Baayens

We hebben al vaker Trilzwammen (familie Tremellaceae) in onze natuurkalender opgenomen, maar nog niet eerder een beijsd exemplaar. Nu is het met bepaalde trilzwammen zo dat ze niet eenvoudig op naam kunnen worden gebracht. Dat is bij dit exemplaar ook het geval. De afgebeelde zwam lijkt weliswaar veel op de witte trilzwam, maar die is zeer zeldzaam in ons land. Verder is daar de kerntrilzwam die eigenlijk alleen op naaldbomen wordt aangetroffen en ook wit van kleur is. Daarnaast heb je de gele trilzwam, die ook helder wit kan zijn, omdat ze door regenval de gele kleur kunnen verliezen. En het heeft me een portie geregend in februari! Tot slot heb je nog de Klontjestrilzwam (Myxarium nucleatum) die er ook veel op lijkt, maar door de ijsvorming zijn er geen klontjes te zien. We houden het vooralsnog op de laatste, omdat dat de meest algemene is in ons land.

Rosse woelmuis 26-02-2016 omgeving Lochem foto Fons Wijering

Bij de schuilhut van waaruit nogal eens foto’s worden gemaakt, was al een half jaar deze kleine vriend niet meer waargenomen. Het was dan ook een verrassing toen deze Rosse woelmuis (Myodes glareolus) eindelijk weer eens opdook. Hun nest maken ze onder de grond, maar ze leven toch ook graag boven de grond. Je ziet ze dan ook overdag veel vaker dan andere woelmuizen. Het zijn bovendien echte klauteraars, terwijl andere soorten veel liever graven. Erg bang zijn ze trouwens niet uitgevallen. Als je de ogen goed de kost geeft, kun je ze dan ook nogal eens tegenkomen. Ze zijn te vinden in bossen met een dichte struiklaag, maar ook in houtwallen, heggen, bosranden en parken.

Steenmarter ~ dood in tuin ~ 28-02-2016 Weerselo foto Wim Wijering

Kwam onlangs een buurtgenote bij ondergetekende aan de deur met de mededeling dat er een mooi dier dood bij hen in de achtertuin lag. Met een dergelijke mededeling is al snel de belangstelling gewekt. Lag daar bij aankomst zomaar een dode Steenmarter (Martes foina) onder de rododendron. Het dier lag er vredig bij en zag er vrij vers uit. Eerst maar eens een foto gemaakt, zodat u van de situatie een beeld hebt. Het bleek een jong mannetje te zijn. Er was op / aan het dier geen enkele verwonding te zien wat kon duiden op een onzachte aanvaring met een auto, noch was er sprake van aan- of afschot. Niets wees er daarnaast op dat er sprake was van fauanavervolging door middel van gifgebruik, zodat we er maar van uit moeten gaan dat het dier op een natuurlijke wijze is doodgegaan. Als dieren het einde voelen naderen, zoeken ze immers instinctief een rustige plek op om te sterven. Ze zonderen zich bovendien af van hun soortgenoten. Een bekend zoogdierkundige uit de regio is terzake nog geraadpleegd. Deze gaf het advies om het dier gewoon te begraven en aldus is geschied.

Ransuil ~ roestend in malusboompje ~ 25-02-2016 Weerselo foto Wim Wijering

Wat je in de eigen woonomgeving al niet kunt tegenkomen. Tijdens een wandeling in de buurt viel het oog plotseling op een “bol veren” in een malusboompje. Naderbij gekomen zat er zo maar in een vrij nieuwe woonwijk een Ransuil (Asio otus) in de boom op amper 3 meter hoogte. Het moet niet gekker worden! Het dier zat gewoon te roesten, zoals dat zo mooi in vogeltaal heet. Eigenlijk best wel vreemd, omdat je ze toch overdag in een wat meer beschutte omgeving zou verwachten; coniferen of naaldbomen om maar iets te noemen. Zoals u op de foto kunt zien zat het diertje relatief vrij tussen de takken, met een heel regiment malusappeltjes om zich heen, lodderig kijkend . naar de fotograferende tweebener onder ‘m. Het was met recht een echte “sloapoel”.

Holenduif 24-02-2016~omgeving Lochem foto Fons Wijering

Zoals u ziet zijn we weer terug bij onze gevederde vrienden. Tijdens een “rondje langs de velden” kon deze foto van een Holenduif (Columbus oenas) worden gemaakt; een soort, die zich in de regel niet zo gemakkelijk laat portretteren. Als je daarna met de mobiele schuilhut (oftewel de auto) op zoek gaat naar nog meer fotogenieke onderwerpen, kan het maar zo eens zijn dat je ( ten onrechte) in het verdachtenbankje komt te zitten. Wat namelijk als er plotseling van twee verschillende kanten auto’s op je af komen stuiven en je als het ware wordt “klem gereden”. Wat doe je als twee potige knapen, zo te zien afkomstig uit de agrarische sector, op je afkomen en kennelijk niet van plan zijn om een aardig gesprek met je te beginnen. En dat gewoon op de openbare weg! Rustig blijven is dan het parool, vooral als de vraag komt wat je daar te zoeken hebt. Nog voordat er een antwoord kon worden gegeven, ziet één van hen de fotoapparatuur in de auto en zegt tegen de ander: “Oooh , dat is zo’n vogelspotter!”. Ze verontschuldigen zich echter snel, omdat er de laatste tijd in de directe omgeving veel diefstallen uit schuren hadden plaats gevonden. Zo zie je maar dat het leven van een natuurfotograaf niet altijd over rozen gaat.

Raaf 19-02-2016 De Marsen bij Meppen foto Leo Wijering

Gelukkig ondervinden we vrijwel nooit last van anderen en zijn mensen eerder geïnteresseerd in hetgeen je aan het doen bent dan dat ze je het leven zuur proberen te maken. Het blijft evenwel altijd opletten geblazen. Dat heb je in de natuur ook nodig. Als je namelijk niet alert genoeg bent, ontgaan je soms de mooiste momenten. Dat was gelukkig niet het geval bij deze Raaf (Corvus corax), die ergens een ganzenpoot had opgeduikeld en luid roepend liet weten niemand in zijn buurt te dulden. De kenmerkende dikke snavel en de wigvormige staart zijn bij deze vogel goed te zien. Raven zijn alleseters en allerminst vies van een kadaver; een echte opruimer dus. Lang geleden was deze grootste kraaiachtige een gewone broedvogel in het hele land. Door vervolging is de soort indertijd niet alleen in Nederland, maar ook in meer Europese landen uitgestorven. Herintroductie in de 60’ er en 70 ‘er jaren heeft er gelukkig weer voor gezorgd dat de soort zich in kleine aantallen kan handhaven.

Roerdomp ~ paalhouding ~ 19-02-2016 De Marsen bij Meppen foto Leo Wijering

In dezelfde omgeving als de raaf kon ook deze Roerdomp (Botaurus stellaris) op de gevoelige plaat worden vastgelegd. Een gelukstreffer mag je wel zeggen, want de vogel kwam plots op nog geen vier meter afstand uit het riet tevoorschijn. Lastig was het om tussen twee afrasteringsdraden door een shot te maken, hetgeen bovendien wat geschuifel op de rand van het portierraam teweegbracht. Door dit alles was het inzoomen bovendien onmogelijk; dus toen maar deze verticale opname gemaakt zonder enige crop. Ondanks alle handicaps lukte het om deze statige vogel geportretteerd te krijgen terwijl deze z’n bekende paalhouding aannam. Alleszins redelijk gelukt. Toch!

Witgat 16-02-2016 Omleidingkanaal bij Berghum foto Leo Wijering

Wat bij de ene situatie wel direct lukt en bij de andere pas na verloop van tijd, is veelal een kwestie van geduld. Wachten en nog eens wachten totdat de vogel binnen fotografeerafstand komt, zoals bij deze foto van een Witgatje (Tringa ochropus). Als het dan eindelijk lukt geeft dat best wel veel voldoening. Het witgatje is één van de weinige steltlopertjes, die je in de winter in het binnenland kunt tegenkomen. In zachte winters is hun aantal groter dan in strenge winters. In tegenstelling tot veel andere steltlopers kun je ze praktisch het hele jaar in ons land tegen het lijf lopen. Niet zelden zijn ze in sloten aan te treffen of langs grotere wateren met slikrandjes. Ze vertonen veel overeenkomsten met oeverlopers, maar missen onder meer de inham bij de vleugelboeg.

Watersnip 26-02-2016 Oelemars Losser foto Leo Wijering

We zijn al weer bijna aan het eind van deze maandsessie. Ook in februari deden de Watersnippen (Gallinago gallinago) weer een rondje Oelemars. Kennelijk is dat één van de betere wateren voor deze soort op trek. Doortrekkende watersnippen zijn afkomstig uit noordoostelijke gebieden tot aan Rusland toe. Een deel overwintert bij ons, maar de meeste vogels trekken door naar de Britse Eilanden en Zuidwest-Europa. Watersnippen zijn vooral te herkennen aan de lange snavel en de smalle vaalgele strepen op de rug. In de regel is de “striping” op de kop ook goed te zien, maar dat is bij de afgebeelde foto niet het geval. Ooit was de watersnip in de reguliere graslanden met drassige bodem een redelijk algemene broedvogel, maar die tijd ligt inmiddels ver achter ons.

Sneeuwklokje 27-02-2016 Doorwerth foto Wim Wijering

We zijn inmiddels aanbeland bij de laatste foto van de maand. Omdat uit alles blijkt dat het voorjaar er aan staat te komen, nemen wij op onze manier afscheid van de “winterperiode”, door plaatsing van bijgaande foto. Zoals u ziet is het een opname van het Gewone sneeuwklokje (Galanthus nivalis), die je al in december in bloei kunt tegenkomen. Sneeuwklokjes zijn niet alleen in tuinen te vinden, maar intussen ook in allerlei parken en bossen, zoals ook in de onderhavige situatie. Het is - wat men noemt - de eerste boodschapper van de komende lente. We publiceren alvast dit alleraardigste bloempje in de wetenschap dat de maand maart zijn staart nog behoorlijk kan roeren.

Auteur: Wim Wijering

De foto’s zijn deze keer gemaakt door: Leo, Fons en Wim Wijering, Rinus Baayens en Laurents ten Voorde