Gele pimpelmees
Uit de oude doos – jaargang 2003
Het motto: “In Rossum is niets onmogelijk” wordt weer eens bewaarheid door de volgende gebeurtenis:
Het motto: “In Rossum is niets onmogelijk” wordt weer eens bewaarheid door de volgende gebeurtenis:
Hoezo kanarie!
Het is een zonnige doordeweekse dag. We staan praktisch aan de vooravond van Hemelvaartsdag. Om precies te zijn: 27 mei 2003. Met 2 auto’s vol weidevogelaars kachelen we “hènnig” over de Ootmarsumsedijk, te Rossum, spiedend naar jonge weidevogels. Vooral gruttokuikens hebben onze warme belangstelling. Het zijn er echter nog maar zo verdomd weinig! Bij het plaatselijke Maria-kapelletje staan drie plicht betrachtende Rossummers de boel aan te harken en te fatsoeneren. Voor de dauwtrappers moet alles er immers weer “schier” uit komen te zien. De weidevogelstickers op onze auto’s springen kennelijk in ’t oog. Eén van de noeste werkers spreekt ons in onbetwist Twents aan: “Heej, voggelkearls, wog us eff’n”. En natuurlijk voldoen wij onmiddellijk aan zo’n innemend verzoek. Woordvoerder is Frans Oude Weernink. Ingewijden kennen hem beter als “Kattenpeulersfraans”. Of we maar even mee willen komen, want hij heeft iets héél speciaals voor ons.
Het is een zonnige doordeweekse dag. We staan praktisch aan de vooravond van Hemelvaartsdag. Om precies te zijn: 27 mei 2003. Met 2 auto’s vol weidevogelaars kachelen we “hènnig” over de Ootmarsumsedijk, te Rossum, spiedend naar jonge weidevogels. Vooral gruttokuikens hebben onze warme belangstelling. Het zijn er echter nog maar zo verdomd weinig! Bij het plaatselijke Maria-kapelletje staan drie plicht betrachtende Rossummers de boel aan te harken en te fatsoeneren. Voor de dauwtrappers moet alles er immers weer “schier” uit komen te zien. De weidevogelstickers op onze auto’s springen kennelijk in ’t oog. Eén van de noeste werkers spreekt ons in onbetwist Twents aan: “Heej, voggelkearls, wog us eff’n”. En natuurlijk voldoen wij onmiddellijk aan zo’n innemend verzoek. Woordvoerder is Frans Oude Weernink. Ingewijden kennen hem beter als “Kattenpeulersfraans”. Of we maar even mee willen komen, want hij heeft iets héél speciaals voor ons.
Op de vraag wat dat dan wel niet mag zijn, krijgen we als antwoord: “Hebt oeleu wel ‘ns n’n gellen vöggel in ‘n keastke seen”? Onze gedachten gaan ogenblikkelijk uit naar koolmees en zelfs naar grote gele kwik. Maar “dat ist nig zo”, wordt ons resoluut verzekerd. Nieuwsgierig stiefelen het volgende moment zeven volwassen kerels in ganzenpas achter Frans aan. We steken de straat over en lopen het pad naast de omheinde NAM-locatie op. Op circa 2 meter hoogte hangt een nestkastje in een eik. Aan het model te zien, is het er één uit ons eigen arsenaal, maar al wel een paar jaartjes oud. Tot ons aller verbazing wordt zonder enige aarzeling het kastje van de boom “geplukt”. Voordat we er ook maar iets tegen kunnen ondernemen, wordt de voorklep geopend en vliegen meteen twee of drie vliegvlugge pimpelmeesjes naar buiten. D’r is geen grijpen aan. De kleintjes kunnen reeds behoorlijk vliegen en schieten onmiddellijk het gebladerte in. We staan er wat beduusd bij te kijken. Dat is nou niet helemaal waarom we zijn meegelopen. Zijdelings zien we in het geopende kastje gelukkig nog een 8 of 9-tal jonge pimpelmeesjes zitten. “Dichtdoen” is ons dringende advies: “We hebben het al gezien. Het zijn jonge pimpelmeesjes en die zien er inderdaad wat gelig uit”.
“Kattenpeulersfraans” trekt zich evenwel van onze opmerkingen niets aan. Sterker nog; we horen hem mompelen: “Waor is dan noe dèn kanarie blèv’n?” En meteen verdwijnt een “grote knuist” in het kastje. Als natuurliefhebbers staan we d’r bedremmeld bij te kijken. Een aantal van ons loopt weg. Dat past niet helemaal bij de verenigingsgedachte. En dan…………. komt ineens die grote hand weer voorzichtig tevoorschijn. En dan zien we het: Een jonge pimpelmees, zoals we d’r nog nooit èèn hebben gezien! Het jonge beestje is bijna vliegvlug en vrijwel geheel geel van kleur. Slechts aan het insectensnaveltje en een zweem van een nekkraag is te zien dat het geen misplaatste grap is, doch de zoveelste speling van moedertje natuur. Nu hebben we in ons verenigingsbestaan al melanistische-, leucistische- en albinistische vogels gezien en zelfs een biscuitkleurige spreeuw en gaai, doch een “gelistische” pimpelmees is voor ons een noviteit. De bijgevoegde opnames laten evenwel aan duidelijkheid niets te wensen over. Wie, o wie heeft ooit zoiets eerder gezien???? Reacties worden (ook nu nog na 11 jaar) met graagte ingewonnen. Frans, kerel, misschien waren we wat voorbarig met onze reacties, maar dit hadden we toch echt niet kunnen bevroeden. We vragen ons echter wel in gerede af wat er sindsdien van dit zeer bijzonder gekleurde beestje terecht is gekomen. Eerlijk gezegd denken we dat het diertje weinig overlevingskansen heeft, maar dat doet aan het verhaal “an sich” absoluut niets af.
|
|
Auteur en dia’s: Wim Wijering